ALS IK VANDAAG OVERLEEF, BEN IK MORGEN VRIJ
Met deze mantra overleefde de 16-jarige Edith Eva Eger het concentratiekamp Auschwitz. Haar indrukwekkende boek De keuze – Leven in vrijheid lag al een tijd op mijn boekenstapel, en nu tijdens mijn vakantie heb ik het gelezen. Wat een inspirerend en indringend verhaal!
Als je het leest, is het niet te bevatten hoeveel gruwelijkheden een mens kan doorstaan, zowel mentaal als fysiek. Leven in voortdurende doodsangst, omringd door hartverscheurend leed in een compleet onvoorspelbare omgeving, geen enkele invloed te hebben op wat er met je gebeurt en zoveel momenten de dood direct in de ogen te hebben gekeken. Op het nippertje wordt zij door een Amerikaanse soldaat gered uit een stapel dode lichamen, volledig uitgeput, ziek en nauwelijks nog in leven. Het had maar een haar gescheeld of ze was er niet meer geweest. Geëindigd als een statistiek van Joodse slachtoffers van de Holocaust.
In plaats daarvan geeft zij – inmiddels 91 jaar oud – nog steeds wereldwijd lezingen over haar reis naar traumaverwerking en heelwording. Een lange reis die nog steeds voortduurt, waarbij ze na maar liefst 30 jaar van het onderdrukken van haar pijnlijke gevoelens deze uiteindelijk toch onder ogen moest komen. ‘Toevallige’ levensgebeurtenissen brachten haar laag voor laag naar een steeds dieper niveau van voelen, verwerking en loslaten van angsten, woede en schuldgevoelens. Hierdoor ontdekte ze dat deze weg naar voelen meer heling en vrijheid opleverde dan het wegduwen van moeilijke gevoelens. Zij spreekt over haar ervaringen op toonaangevende congressen over leiderschap en trauma en verzorgde lezingen op universiteiten, voor militair leiders, voor soldaten die terugkwamen uit oorlogsgebieden, voor vakgenoten (na de oorlog werd zij klinisch psycholoog), pastoraal werkers en andere professionals in slachtofferhulp.
Hoe is het haar in hemelsnaam gelukt om haar leven weer op te pakken na deze afschuwelijke gebeurtenissen? Wat ik zo bijzonder vind, is hoe jong ze al in staat was de mentale kracht in zichzelf te vinden om niet overspoeld te raken door doodsangst. Om zichzelf positief te blijven toespreken. Zelfs op het laatst, toen haar lichaam stervende was en er geen uitzicht was op redding, richtte zij al haar aandacht op de keuze welk grassprietje ze ging eten. Deze mentale kracht heeft zij later als klinisch psycholoog omgezet in een eigen therapiepraktijk, waarin ze haar patiënten bewust maakt van hun eigen kracht en mogelijkheden om een vervullend leven van vrije keuze te leven. Zij stelt dat heel wat mensen een gevangenis maken van hun eigen gedachten, waardoor ze zichzelf van hun eigen vrijheid beroven en gevangen blijven in het drijfzand van hun verlies. Volgens haar zit daarin het werkelijke slachtofferschap, niet in wat er is gebeurd. De sleutel tot verandering is niet vast te lopen in het ‘Waarom ik?’ maar het weer grip en regie te krijgen door de vraag ‘En wat nu?’
Wat ik opvallend vind, is dat ze ondanks al haar vele helingswerk nog steeds veel last heeft van flashbacks en paniekaanvallen die op ieder moment kunnen worden getriggerd. Ook al heeft ze haar trauma op mentaal en emotioneel niveau verwerkt, haar lichaam heeft dat duidelijk nog niet. Wat zou het toch mooi zijn als zij MNRI Reflexintegratie zou kennen! Met de speciale traumabehandelingen (waarbij je niet over het trauma hoeft te praten) kan haar overlevingssysteem (vechten-vluchten-bevriezen) weer tot rust worden gebracht en het sein op veilig worden gezet. Het zou voor haar het laatste puzzelstuk kunnen zijn in haar helingsproces.
Edith Eva Eger schreef het boek toen ze 89 jaar oud was, na haar terugkeer naar Auschwitz waar ze haar laatste demonen in de ogen keek. Het werd direct een internationale bestseller. Het boek is een aanrader voor iedereen die vrijer en positiever in het leven wil staan ?
Hartelijke groet,
Ellen Bulder
Lichaamsgericht therapeut
www.Adem-ruimte.nl