“Je bent echt de eerste die het zo noemt!” zegt deze 15-jarige puber blij verrast.
“Ja tuurlijk, het is toch ook zo? Krassen is namelijk dit!” zeg ik terwijl ik met mijn pen op het papier kras. “Ja precies! Krassen doe je op papier en snijden doe je in vlees. Mijn moeder zegt ook altijd krassen en dat vind ik ZO stom!”, zegt ze terwijl ze met haar ogen rolt.
Maar gelukkig doet ze het niet meer, zichzelf snijden. Al een half jaar niet. Vastgelopen in het GGZ en met een stapel diagnoses en heel wat levenservaring rijker is ze nu samen met haar moeder op zoek naar andere manieren om met haar stress en gevoeligheid om te gaan. “Weet je eigenlijk waarom het hielp?” Ze had geen idee.
Automutilatie heet het officieel. Oftewel zelfbeschadiging. Er ligt nogal een taboe op. Veel schaamte en onbegrip, bij zowel de kinderen / jongeren als de ouders. En ook bij hulpverleners. Dat het een roep om hulp is, is inmiddels wel duidelijk. Maar wat is het mechanisme erachter? Waarom doen “ze” het, dat “krassen”? Uit zelfhaat?
Ik leg haar uit dat niets erger is dan niet te voelen. Het leven wil gevoeld worden. Je wilt jezelf kunnen voelen. Maar als dingen heftig voor je zijn, kun je niet anders dan op slot gaan. Je gevoel gaat weg, alles wordt vlak. Dat voelt als doodgaan, terwijl je nog leeft. Dus om weer te voelen ga je jezelf snijden. De pijn helpt je om weer te voelen. Je gaat jezelf weer voelen. Door de pijn kom je uit je hoofd, uit die eindeloze piekergedachten en kom je weer terug in je lijf. Dat voelende lichaam, het enige deel van jou dat in het NU staat. Bovendien komt er bij pijn in je hersenen een heel prettig stofje vrij die de pijn dempt en je weer rustig laat worden. Het is daarom niet voor niets dat zelfbeschadiging verslavend kan werken.
Ze ziet het wel zitten, de therapie bij mij. Ook al ben ik voor haar de zoveelste hulpverlener. Maar ze houdt wel van iemand die zegt zoals het is. En ze wil heel graag van de spanning af waar haar lijf continu onder staat. Welke invloed de stressvolle zwangerschap en haar moeizame start in het leven daar op hebben gehad, snappen zij en haar moeder nu ook beter. En wat fijn om niet meer over je problemen te hoeven praten! Dat hoeft namelijk bij MNRI Reflexintegratie niet. Die praat met jouw overlevingssysteem diep in je brein. En dat die boekdelen spreekt, dat is mij helemaal duidelijk.
We gaan ervoor, prachtmeid! Ik gun je van harte dat je meer van het leven mag gaan genieten en blij mag zijn met wie je bent. Meer zelfliefde mag gaan voelen. Dank je voor je moed en vertrouwen. We gaan ervoor ?
Hartelijke groet,
Ellen Bulder
Lichaamsgericht kindertherapeut
www.Adem-ruimte.nl